Om te zoeken naar de magie, degene die het levende uit het bevroren haalt.

Om energie in de aarde te brengen en dan in het brons.

Om de tijd stil te zetten en ervoor te zorgen dat we het kloppen horen,

dat we deze trilling waarnemen die leven geeft aan de dingen.

Om deze wilde en brutale wereld te verkennen, maar ook die momenten van kalmte, intiem en tijdloos.

Een pose en een houding kiezen, het evenwichtspunt vinden.

Werken aan een portret als een uittreksel, een detail benadrukken en het oog vrij laten om het uit te breiden.

De onderwerpen zijn ontelbaar en overweldigen me…

Hoe behandel je ze allemaal?

Ze kletsen in mijn hoofd van ’s morgens tot ’s avonds, onder de douche of in mijn bed…

Hoe behandel je ze allemaal?

Het is een heftige en frustrerende keuze voor mij, want ik zou ze allemaal willen vertegenwoordigen.

Om een sterk onderwerp te kiezen, dat in een lus terugkomt, dat me knaagt, en dat me ’s morgens wakker maakt.

Om een keuze te maken uit vele anderen, degene die maandenlang in mij zal leven.

Dan voel ik de roep van de aarde. Opwinding vervult me en mijn geest vliegt.

Ik duik in zijn natte contact en mijn handen worden wild.

Het beeldhouwwerk krijgt vorm onder dit levende materiaal. Het stelt mij in staat een gevoel te bevriezen, het houdt de emotie vast, het biedt mij die subtiliteit en finesse die kracht geven aan een werk.

Om door twijfel genomen te worden, te vernietigen en opnieuw te maken.

En dan evolueert het verhaal, het wordt verrijkt met texturen en wonden, verlangens en uitdagingen.

En op een dag wordt het duidelijk.

Het vertellen van dit dierengeweld – in het leven, in de dood – maar ook in het overleven.

Een soort verdwijnt, een andere duikt weer op…

Bij een vijver, aan de uitgang van een bosje of in de ochtendmist,

soms zijn hoektanden laat zien, in het gevecht en de knokpartij, de passie en de sleur…

Dit is het verhaal van mijn bestiarium.